Ne kadar renklenmek için can atsa da, siyahtan da vazgeçemeyenlerdenim ben. Ama bu defa neşeliyim 😉 Ne siyahın ‘cool’ havasına, ne ciddi pozlara bürünmek yok. Kafamdaki dev ponpon buna asla izin vermezdi zaten 🙂 Baharın heyecanı, güzel enerjisi, havadisleri, seyahatleri, hüzünleri eritip, etrafı yeşertmesi için takvim hazır, umarım biz de hazırızdır! 😉
Tadımız kaçtı…Hayat durağanlaştı, sorgulandı…İsyanımız üzüntümüz, umudumuz yaşama sevincimiz birbirine karıştı. Kartopu bile masumiyetini yitirdi. Hayat kaldığı yerden devam ediyor da, giden gidiyor işte. Ben yine işime, eşime, sevdiklerime, hayata sıkıca sarılmak istesem de içimde bir taraf hep eksik kalıyor. Hayat güzel olduğu kadar acımasız da. Buna hiç şüphem olmadı ama yine de teraziyi mutlu tarafından görmek istedim ben hep. Küçük şeylerden mutlu olmak iyi güzel de, bugün varız yakın yokuz söylemi hiç bu kadar yakın olmamıştı hayatlarımıza sanki. Karamsarlığımı buraya yansıtmak istemezdim ama bütün bu olayların beni ittiği yalnızlığı hiç sevmedim. Susmak, içine atmak, unutmak, kabullenmek. Bunlar artık eminim hiç birimiz için kolay değil. Kadın olmak da insan olmak kadar zor bu memlekette. Kızlı erkekli, sevgiyi, saygıyı, anlayışı, eşitliği baş tacı edeceğimiz, daha bilinçli bireyler olacağımız günlere!