off nereye gitsem / Karadeniz – part 2: Sisler ülkesi Gito
Anne tarafım Karadenizli; Ordu, Fatsalı. O zaman da ben de yarı Karadenizli sayılır mıyım? Bu ülkenin en cennet köşelerinden birine ait hissetmek için nerde doğduğum, büyüdüğüm, kütüğüm değil ama içimde akan deli kan beni buraya daha çok bağlıyor galiba. Kafamın içinde devamlı çalan karadeniz havaları, bir türlü çözemediğim horonu ısrarla deneme çabalarım, baştan aşağı yeşile boyalı bu diyara döne döne tekrar gelme isteğim… Haziran’da çiçekler açtığında tekrar kavuşmak üzere özlemle ayrıldığım bu masala sizi de dahil etme zamanı.
Karadeniz’e doğru yolu çıktığımızı duyan herkes istinasız Ayder’e gidin diyor. Ama bizim aklımız henüz betonla tanışmamış, kendi güzelliklerimizi kendi ellerimizle yok etmediğimiz yükseklerde; Gito ve Pokut’ta. Yeşil yola dur de diyip duruyorlar ya, neden bu ısrar kendi gözlerimizle görüp, bunun bir parçası olmaya gidiyoruz. Siz de olun hadi, şuracığa bir imzayla hem de.
İlk durağımız Gito. Gito’da kalınabilecek tek bir yer var; Koçira. Herkese buyrun gelin demeyen nevi şahsına münhasır bir ev sahibimiz var; Serhan Bey. Evet biz tesadüfen burdayız. Çünkü telefona şansımıza Serhan bey değil, başka bir bey çıkıyor. Bey deyince büyük kızıyor o da ayrı 🙂 Evde tek kural var; terlik. Neden bahsediyorsun terlik de nerden çıktı diyeceksiniz. Ama bu sıcacık evde, dünyevi tek derdimiz terlik evet. O kadar net ve basit. Tanıyıp sohbet ettikçe, kurallarına ve neden herkes gelmesin diye düşünmesine saygı duyuyoruz. Yayla standartları, butik otel ya da yazlık pansiyonlardaki gibi değil. Bunu ayağımda spor ayakkabılarla gideyim nolur ki, oteli de kredi kartıyla öderiz diye düşünen, bizim gibi acemi misafirlere yazıyorum. 🙂 Tek beklentiniz şahane bir manzaraya uyanacağınız sıcacık bir ev olsun. Her öğün yayla çiçekleriyle süslenmiş soframız, bahçede sislerin üstüne kurulmuş salıncağımız, ve bizi çektiği fotoğraflara hayran bırakan, ince esprileriyle güldüren şahane bir ev sahibimiz var. İnanılmaz mutluyuz.
Gito’ya günübirlik çıkabilirsiniz. Biz rehberle çıkmadık. Bir araba kiralayıp, düştük yollara. 1-1,5 saatlik zorlu bir araç yolculuğuyla, sislerin ardından ulaştık Gito’ya. 2050 metre yükselikteki bu cenette çıkmadan, aşağıda alışveriş yapmakta fayda var bu arada. Zira yukarda aklınıza eseni alabileceğiniz bir bakkal, odanızda bir mini bar vs yok. Kuzinede her daim çay ve şahane mıhlama yapan bir ev sahibiniz varsa, gerisine de gerek yok aslında. Biz yanımıza kahvemizi ve mokapotumuzu alıp çıkıyoruz ama ona bile gerek olmadığını Serhan’ın evindeki envai çeşit kahve makinasını görünce anlıyoruz. (Bey demeyi bıraktım, zira terlikten sonra 2.dikkat edilmesi gereken kuralımız Bey diye hitap etmemek) Bunları yazarken okur da kızar mı acaba bana diye düşünüyorum. İlk görüşte kafamda fedora şapkamla arabadan inince, eyvah Sophia Lauren geldi galiba diye kendisini korkutsam da, şapkanın altından çıkan bu kızı sevdi aslında. 🙂 Evde duvarda bir kenarda resmim bile var polaroid ile çekilen. Olur da giderseniz bulun beni mutlaka. 🙂
Eylül 15’ten sonra her an kan gelebilirmiş Gito’ya. En güzel mevsim bahar aslında buralara gelmek için, çiçekler açtığında. Şimdi bile bu kadar büyülendiysek, o zaman nasıl güzel olur kimbilir. Tekrar tekrar bu güzelliklere kavuşmak dileğiyle.
Fotoğraflar: Billur&Başar – #billurbasarontheway 🙂