Alaçatı’ya yolun düşünce, onun renklerine bürünmemek imkansız. Beyaz evler, mavi panjurlar arasında kaybolup, henüz sezon başlamamışken geçen bir hafta sonundan gelsin bu kareler. Alaçatı’nın her hali başka güzellikte ama tadı en çok Haziran başı ve Eylül ortası, henüz sezon tam açılmamışken, ya da biterken, sokaklarında doya doya rahat rahat gezerken çıkıyor. Gerçi, 2 günde bir yağmur yağan İstanbul’dayken, Alaçatı’yı sezon ortası bile çok ama çok sevebilirim! ;P
Doğum günü, yıldönümü, evlilik yıldönümü derken benim için hep güle oynaya başlar yaz ayları. Bu defa, güneş tepede bir türlü belirmedi, ne pazartesi ne iş trafiği yaz geldi azıcık hafiflerim demedi, aksilikler çıktı ama devirmedi, üzüntüler oldu ama fazla uzatıp diretmedi 😉 Yaş aldıkça daha fazla şükretmeyi öğreniyor insan. Daha fazla sevdiklerine sarılmayı, daha azı koccaman yapmayı. Sıkıntıların yerine koccaman gülümsemeler koyacağımız, çocuklar gibi şen olacağımız yaz ayları başlasın! Tepemizde olmasa da içimizdeki güneş hep parlasın. 😉
Bu postu sarı paltomdan çok uzakta 🙂 ta Akyaka‘dan yazıyorum. Üzerimden ve nerdeyse her posttan eksik olmayan sarı paltomla yayınlanmayı bekleyen son bir İstanbul postu daha kaldı. Artık ondan sonra, Ekim’e kadar artık kendisini istirahate alma zamanıdır. Akyaka’yı merak edenler için billursaatci instagram ve periscope hesaplarımdan canlı paylaşımlara devam! Hepimiz için şahane bir gün olsun!